Ο Ρουμανογάλλος Ευγένιος Ιονέσκο (1909 – 1994), ένας από τους μεγαλύτερους δραματουργούς και εκπροσώπους του θεάτρου του Παραλόγου, γεννήθηκε στη Σλάτινα της Ρουμανίας, αλλά πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Γαλλία. Σε ηλικία 26 ετών επέστρεψε στη Ρουμανία, όπου σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου και το 1938 επέστρεψε στη Γαλλία προκειμένου να εκπονήσει τη διδακτορική του διατριβή. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε στη Μασσαλία, ενώ μετά το 1944 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Εμφανίστηκε στον χώρο του θεάτρου το 1950 με τη Φαλακρή τραγουδίστρια, ένα έργο που σαρκάζει την αδυναμία της γλώσσας ως μέσου αυθεντικής επικοινωνίας. Με την πεποίθηση πως η κοινωνική γλώσσα δεν είναι τίποτα παραπάνω από κλισέ, κούφιες συνταγές και κενά αισθήματα, ο Ιονέσκο άσκησε αμείλικτη κριτική στη χωρίς νόημα και σκοπό ζωή του σύγχρονου ανθρώπου.

Τα έργα του επιτίθενται  σ’ έναν κόσμο που έχει χάσει τη μεταφυσική του διάσταση, σε μια κοινωνία που έχει αφαιρέσει από την ύπαρξη το μυστήριο, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν και μία απεγνωσμένη έκκληση για την αποκατάσταση της ποιητικής θέασης της ζωής.

Μετά τα πρώτα, μονόπρακτα, έργα του, Η φαλακρή τραγουδίστρια, Το μάθημα, Οι καρέκλες, ο Ιονέσκο παρουσίασε το πολύπρακτο πλέον έργο του Δολοφόνος χωρίς αμοιβή, στο οποίο πρωταγωνιστική φιγούρα ήταν ο Μπερανζέ, ήρωας που εμφανίζεται σε μια σειρά κατοπινών έργων του. Στον Ρινόκερο ο Μπερανζέ αντιστέκεται στην επιδρομή της ομαδικής αποκτήνωσης, στο Ο βασιλιάς πεθαίνει αντιμετωπίζει τον τρόμο του άγνωστου και της ανυπαρξίας, ενώ στο Ο πεζός στον αέρα, πετάει στο άπειρο και ξαναγυρίζει αποκαλύπτοντας έναν άλλον κόσμο. Με το Παιχνίδι της σφαγής, ο Ιονέσκο επανήλθε στο θέμα του θανάτου, με μια επιδημία να εξολοθρεύει ολόκληρη πόλη, ενώ στο Μακμπέττ –διασκευή της σαιξπηρικής ομώνυμης τραγωδίας– εξαπολύει έναν ανελέητο πόλεμο σε κάθε μορφής εξουσίας.

Ο Ιονέσκο έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1970 και στη διάρκεια της ζωής του έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις και βραβεία για το έργο του, που αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία του θεάτρου. 

 

Ενδεικτική εργογραφία:
Η φαλακρή τραγουδίστρια, Το μάθημα, Οι καρέκλες, Ο βασιλιάς πεθαίνει, Ρινόκερος, Δολοφόνος χωρίς αμοιβή, Πείνα και δίψα, Το παιχνίδι της σφαγής.

 

- Α, επί τη ευκαιρία, τι κάνει η φαλακρή τραγουδίστρια;
-Χτενίζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο.
- Α! … τότε χαίρετε, κυρίες και κύριοι. (Η φαλακρή τραγουδίστρια)

 

- Τι πιο φυσικό από ένα ρινόκερο;
-Ναι, αλλά ένας άνθρωπος, που γίνεται ρινόκερος, αυτό είναι αφύσικο!
- …Μη λέμε μεγάλα λόγια… (Ρινόκερος)