Ρεπερτόριο

Στο ισόγειο του Θεάτρου Rex Οι ValSia, ως μορφές παρελθοντικές, ως άυλες φιγούρες της Άγριας Δύσης έρχονται στο σήμερα και παρουσιάζουν «Το μικρό σπίτι στην Αθήνα». Ένας διάλογος μουσικής και εικόνας. Μουσικές συνθέσεις και διασκευές με θέμα τον έρωτα και τη φιλοδοξία συνδιαλέγονται συναυλιακά με το ερώτημα: «Ζωή στην επαρχία με τον απόλυτο έρωτα ή μοναχική αλλά επιτυχημένη ζωή στην Αθήνα;» Τι ονειρεύεται ο νέος και τι αναπολεί ο ηλικιωμένος; Τι αφηγείται το ποίημα που διαβάζει ένα παιδί; Πού και πώς θα βρούμε το μικρό σπίτι στην Αθήνα; Με μέσο, λοιπόν, τη μουσική, την ποίηση και την εικόνα, φέρνουν στην επιφάνεια το εφήμερο και το περαστικό της πόλης, αναζητώντας την πραγματική επικοινωνία και την ουσιαστική εκτίμηση του παρόντος. Open your eyes, look around You’ re not alone, don’t you see? People are here, next to you Why do you care about yourself? Success is nothing but dust And now you feel it’s the sea But you’ ll be thirsty and dry You ‘ll see the sea if you see (Απόσπασμα απ ότο “The Biggest Pin”)

22.05.2019ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ

Η πρώτη ιδιωτικοποίηση δημόσιας γης απειλεί το αυθαίρετο εξοχικό του Αντώνη Τάδε και μαζί ολόκληρη την προσωπική του μυθολογία...

17.10.2018 έως 18.11.2018 ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ

Είναι η έννοια του «έθνους» η τελευταία λειτουργική κατασκευή της νεωτερικότητας...

10.11.2018 έως 11.11.2018 ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ

Τέσσερις Γερμανοί στρατιώτες λιποτακτούν από το Δυτικό Μέτωπο του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου...

01.12.2018 έως 20.01.2019 ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ

Στη μεταπολεμική Ιταλία, ένας πλανόδιος καλλιτέχνης, ο βίαιος Ζαμπανό...

01.02.2019 έως 17.03.2019 ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ

Όταν πέφτει η συσκότιση μετά τη δύση στις οδούς Εγνατίας και Αγίου Δημητρίου...

29.03.2019 έως 19.05.2019 ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ

"Η Αθήνα δεν απαιτεί, η Αθήνα δεν εκβιάζει καμία χαρά, η Αθήνα σού προσφέρει χίλιους δυο λόγους, ψεύτικους ή αληθινούς, για την κακή σου διάθεση: το σπασμένο φανάρι στηνΑκαδημίας, τα πρεζόνια με τα αίματα στα χέρια στην Κάνιγγος, το 608 που μεταφέρει από Γαλάτσι Ζωγράφου επιβάτες-σαρδέλες με την αντίστοιχη μυρωδιά. Εδώ που τα λέμε, στην Αθήνα μπορείς να είσαι δικαιολογημένα μελαγχολικός και απροσδόκητα χαρούμενος• σε καταπίνει σιγά σιγά με την παρακμή της, κι αν καταφέρνεις και βγαίνεις στην επιφάνεια,είσαι ο σπάνιος αισιόδοξος" Ιστορίες ανθρώπων. Μικρά ήσυχα όνειρα. Και γύρω τους η Αθήνα. Μία Αθήνα που τους παγιδεύει στο φως της. Σε αυτό το φως που λούζει όσα περνούν. Και η ζωή προχωράει, κι αυτό δεν είναι παρηγοριά αλλά αλήθεια καλυμμένη με κλισέ. Κάνει κύκλους, μετά χάνεται και δημιουργείται πάλι, κάνει ξανά κύκλους, μετά χάνεται και δημιουργείται πάλι.

23.05.2019 έως 26.05.2019 ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ

Η πόλη είναι ρευστή. Η πόλη κινείται. Ίσως αυτό να δικαιολογεί και την άλλη εκδοχή του ονόματος της πόλης: «Αθήναι». Η Αθήνα δεν είναι η Αθήνα. Είναι οι Αθήνες. Αυτή της τουριστικοποίησης και αυτή των κατοίκων της. Η Αθήνα έδαφος των εκτοπισμένων της, και η Αθήνα του εξευγενισμού. Η Αθήνα δάσος των πιθανοτήτων, των αναπάντεχων συναντήσεων, η Αθήνα των επισκεπτών της, λιγότερο ή περισσότερο προσωρινών, η Αθήνα μητρόπολη μιας διαρκούς εξερεύνησης της ταυτότητάς μας. Ένα μικτό σύνολο, ηθοποιών και ειδικών της πόλης (κάτοικοι, επισκέπτες, μελετητές), αφηγούνται επί σκηνής τις διαδικασίες μετασχηματισμού του αστικού τοπίου, την πολλαπλότητα των διεργασιών που διαμορφώνουν αυτήν την κατασκευή με το περίφημο όνομα: Αθήνα. Σκοπός της παράστασης είναι να εμφανίσει τους μηχανισμούς τη γενεαλογία και τις επενέργειες αυτής της κατασκευής. Να τους τεκμηριώσει και να τους αναδείξει. Να μας συμφιλιώσει εν τέλει, με την παραδοχή ότι «η πόλη δεν μας ανήκει».

23.05.2019 έως 26.05.2019 ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ

Ξεφωνημένη, αδερφή, πούστης, ανώμαλος, ντιγκιντάνγκας, κουνιστός, λούγκρα, λουλού, ή ο ομοφυλόφιλος, ο γκέι: Αυτός είναι ο Εντύ. Ο Εντύ μεγαλώνει σε έναν κόσμο, ο οποίος του επιτίθεται ευθέως μέσω της κουλτούρας της τοξικής αρρενωπότητας, της βίας και της οργής της εργατικής τάξης. Οι άνθρωποι, περισσότερο θύματα παρά θύτες αυτής της ιδεολογίας, παρατάνε το σχολείο, ψηφίζουν το Εθνικό Μέτωπο, βρίζουν τους αράπηδες, τις γυναίκες και τις αδερφές, καταναλώνουν ασταμάτητα αλκοόλ και τηλεόραση. Ο Εντύ προσπαθεί να προσαρμοστεί, αλλά κάθε φορά αποτυγχάνει. Η μόνη λύση είναι η φυγή∙ ο Εντύ πρέπει να φύγει. Άλλοτε χρησιμοποιώντας ως αφηγηματικό τρόπο την ωμή και ντοκιμαντερίστικη απεικόνιση της βάρβαρης κουλτούρας του χωριού και άλλοτε καταφεύγοντας στη σουρεαλιστική παραδοξότητα, η παράσταση Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ vol. Athens επιχειρεί να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στο προσωπικό και στο πολιτικό. Είναι ο σκληρός συντηρητισμός της επαρχίας των 90’s κάτι ξένο για την Αθήνα του 2019; Ανήκουν αυτά τα αφηγήματα σε ένα κακό παρελθόν για την εξευρωπαϊσμένη Αθήνα; Θα μπορούσε, τελικά, η Αθήνα να είναι φιλόξενη για άτομα όπως ο Εντύ;

30.05.2019 έως 02.06.2019 ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ

Υπάρχει ένας δρόμος στην Αθήνα που όταν πέφτεις για ύπνο, σε ονειρεύεται. Μόλις αποκοιμηθείς, σε βλέπει να αποβιβάζεσαι στον πρώτο σταθμό του τρένου. Ή στον δεύτερο- εξαρτάται από πού θες να τον πιάσεις. Έπειτα προσπερνάς τα καταστήματα και τις επιχειρήσεις του χωρίς να αντιληφθείς ότι κρύβουν μέσα βωμούς και τόπους προσευχής. (Ο δρόμος χαμογελάει κι εσύ αλλάζεις πλευρό.) Διασταυρώνεσαι με άγνωστους περαστικούς και συνειδητοποιείς ξαφνιασμένος ότι ξέρεις το όνομά τους, την καταγωγή τους, τη μέρα που πέθαναν και το ύψος αυτού που αγάπησαν παράφορα. Θεραπευτές,μασίστες, ανήλικοι θαυματοποιοί, ξανθοί δρομείς, έμποροι σπάνιων ζώων, τροφών και πρώτων υλών, κυνηγημένοι κλειδαράδες,παιχνιδέμποροι, ρολογάδες, ξενοδοχοϋπάλληλοι, αντρογυναίκες,λεκανατζούδες,πουτάνες, παπάδες, παπατζήδες, κλεπταποδόχοι δήμαρχοι, πλανόδιοι υπάλληλοι ηλεκτρονικών ειδών, ταμίες κινηματογράφων χωρίς όνομα και άστεγοι με όνομα, περνάνε από δίπλα σου. Δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις τί σου λένε. Μιλάνε τη γλώσσα σου αλλά δεν είναι η γλώσσα σου. Κάποιοι φαίνεται να προσεύχονται. Αναγνωρίζεις το όνομα «Καλλιόπη» ανάμεσα στα λόγια τους. (Ο δρόμος το επιβεβαιώνει και συ παραμιλάς.) Από το απέναντι πεζοδρόμιο εμφανίζεται η μητέρα σου και περπατάει στο νερό. «Μην ξυπνήσεις προτού περάσεις απ' τον Κήπο του Λαού, έχεις αύριο να κοινωνήσεις». Προσπαθείς να της μιλήσεις, αλλά οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα σου αργά, με δυσκολία. Νιώθεις τις φλέβες στο λαιμό σου να τεντώνονται. Από ένα παρκαρισμένο αμάξι ακούγεται δυνατά ένα τραγούδι που είναι τρία τραγούδια μαζί. Ο κόσμος αραιώνει- όχι αναμεταξύ τους, ο καθένας μόνος του αραιώνει και στη θέση της μάνας σου ένα άγαλμα. Υπάρχει ένας δρόμος στην Αθήνα που όταν πέφτεις για ύπνο, σε ονειρεύεται. Το πρωί κάνει σα να μην έχει συμβεί τίποτα.

30.05.2019 έως 02.06.2019 ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ