Ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου επιστρέφουν στο Θέατρο Rex με ένα νέο έργο τους, γραμμένο ύστερα από ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου, σε μουσική του Νίκου Κυπουργού και στίχους της Αφροδίτης Μάνου. Ένα μουσικό έργο για όλα όσα βρίσκονται πέρα από αυτά που μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις και να κατανοήσει το μυαλό. Για τη μυστική πατρίδα όπου αγκαλιάζονται τα αντίθετα και ο πόνος συμπληρώνει τη χαρά και την ολοκληρώνει. Εκεί που το μαρτύριο και η ευτυχία γίνονται ένα στην ουτοπία του έρωτα. Αυτή τη δύσβατη Νεφελοκοκκυγία, που μόνο οι ποιητές μπορούν να την επισκέπτονται χωρίς διόδια.

Αθήνα, οδός Αστυδάμαντος στο Παγκράτι, σε ένα νεοκλασικό, από αυτά που κατά χιλιάδες καταβρόχθισε η Αντιπαροχή. Ένας νεαρός ήρωας αφηγείται έναν χρόνο από τη ζωή του στην Αθήνα της δεκαετίας του ’60. Ο ίδιος, η οικογένειά του, οι φίλοι τους, η ίδια η Ελλάδα. Μια ιστορία ενηλικίωσης που έχει σαν μακρινό φόντο τα συνταρακτικά ιστορικά γεγονότα της περιόδου και θέμα την ιστορία της οικογένειας του νεαρού πρωταγωνιστή. 

Ο Νίκος, ο Αντώνης, ο Ιάσων, ο Ναπολέων, η Ρίτα, ο μπαμπάς, η μαμά, η θεία Τζίνα, ο θείος Στάθης, η θεία Ρενάτα, ο κύριος Ερρίκος, η κυρία Θάλεια, η εξαδέλφη Ειρήνη.... Γυναίκες με κρεπαρισμένα μαλλιά και κόκκινα νύχια. Άντρες σιωπηλοί με σκούρα κοστούμια που μυρίζουν καπνό και αβάσταχτη μελαγχολία. Και έφηβοι. Έφηβοι έκπληκτοι μπροστά στη ζωή που ξετυλίγεται ξαφνικά μπροστά τους. Έκπληκτοι από τη ζωή που εκρήγνυται βίαια μέσα τους. Έφηβοι που ψηλαφούν τις πρώτες τους πληγές.