Η χώρα κοιμάται. Η χώρα ονειρεύεται. Σώματα παραδομένα στον ύπνο. Σώματα γυμνά ή ντυμένα, μόνα τους, σε ζευγάρια, σε ομάδες όπως τους βρήκε ο ύπνος της κούρασης, της ηδονής, της κατάθλιψης, της απόρριψης, της κορύφωσης μιας οξυμένης έντασης που αδημονεί να χτίσει ή να γκρεμίσει τα πάντα.
H performance των The Sleepers καλεί με τα λόγια του Whitman, να κοιτάξουμε αυτούς που κοιμούνται στα κρεβάτια μιας χώρας σε ένταση, μετά την ένταση. Να σκύψουμε μπροστά στα κρεβάτια τους και να ανοίξουμε τα μάτια μας μπροστά στα ολόκλειστα δικά τους. Η Ιδέα είναι απλή: αν ανοίξεις τα μάτια σου στον άνθρωπο που έχεις μπροστά σου τότε τα οράματά του θα γίνουν και δικά σου. Είμαστε όλοι, λίγο πολύ μια οντότητα.