Ένα βήμα. Για πού;
Εδώ όλα είναι πιο αληθινά απ’ ότι εκεί, επειδή γειτονεύουν με τον θάνατο που ακόμη το στρώνει.

Τον Σεπτέμβριο του 1982, στο αποκορύφωμα του εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο, η παγκόσμια κοινή γνώμη πληροφορείται με αποτροπιασμό τις σφαγές που διέπραξαν οι φαλαγγίτες στη Σάμπρα και τη Σατίλα, τους παλαιστινιακούς καταυλισμούς της Βηρυτού. Τι συντελείται όταν ξαφνικά και εντελώς τυχαία οκτώ άνθρωποι βρίσκονται σε έναν τόπο μιας επίγειας κόλασης και το μόνο που συναντούν είναι η αποπνικτική αποφορά των άταφων πτωμάτων; Μπορεί η διαδρομή τους μέσα από τα στενοσόκακα της Σατίλας να εγείρει ερωτήματα και να δημιουργήσει ένα σκηνικό μανιφέστο, όταν συναντηθεί με το βλέμμα του θεατή;

Μια παράσταση –  διαδρομή που επιχειρεί να συνδυάσει τη μαρτυρία ενός τοπίου στάχτης με την αναπόληση ενός τοπίου λάμψης. Το ρεπορτάζ με το βουβό μανιφέστο των ανείπωτων κραυγών. Είτε αλλιώς:

«Σήμερα ο άνθρωπος πέφτει ταυτόχρονα

πάνω κάτω πλαγίως προς όλες τις κατευθύνσεις

κάποτε έπεφτε καθέτως

σήμερα οριζοντιώνεται σαν τριαντάφυλλο που εκρήγνυται

στον αέρα.»*

*Απόσπασμα από το ποίημα Spadanie, czyli o elementach wertykalnych i horyzontalnych w życiu człowieka współczesnego του Tadeusz Różewicz (από την ποιητική συλλογή Twarz trzecia, Εκδόσεις Czytelnik, Βαρσοβία, 1968) σε ελεύθερη μετάφραση – απόδοση της Αλεξάνδρας Καζάζου.

Οι μουσικές συνθέσεις του Σκίτσου 1 είναι του ηθοποιού του ensemble Τίτου Γρηγορόπουλου.