Φοβία: από το γεγονός στην θεαματοποίησή του.
Η πρόκληση και η χρήση του φόβου σαν μέσο χειραγώγησης.
Ενορχηστρωμένος πανικός σε αυξανόμενες δόσεις.
Μόνος μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα. Ισχυρή.
Στην παράσταση αυτή επιχειρούμε να δημιουργήσουμε μία μικρογραφία κοινωνίας, όπως η δική μας, που επιδιώκει τον απόλυτο έλεγχο και χειρισμό των πάντων, χρησιμοποιώντας δύο βασικά μέσα: το φόβο και το θέαμα.

Η ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη
Σύλληψη /Δραματουργία / Μουσική : ομάδα vasistas
Σκηνικός χώρος: Έυα Μανιδάκη
Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος
Συνεργασία στη δραματουργία: Λάμπρος Χρυσογονίδης
Σύμβουλος στην κίνηση: Σοφία Μαυραγάνη
Παίζουν: Ariane Labed, Ευθύμης Θέου, Naima Carbajal, Πέτρος Σταθακόπουλος
Συμμετέχει χορωδία

Περισσότερα για την παράσταση

Το  «Phobia: ένα θέαμα» προέκυψε από συλλογική συγγραφή κειμένων. Επιρροές και πηγές έμπνευσης αποτέλεσαν έργα των Henri Laborit,  Guy Debord, Jean Baudrillard, Κωστή Παπαγιώργη, Michel Foucault και άλλων, καθώς και σύμβολα, εικόνες και λειτουργίες της πραγματικότητας που μας περιβάλλει.

Είναι ένα σχόλιο πάνω στην κοινωνία του θεάματος ή αλλιώς κοινωνία του φόβου. Μια παράσταση που συνδυάζει δύο ακραίες αισθητικές γραμμές: την - έως ένα βαθμό ρεαλιστική- πραγματοποίηση μίας διάλεξης, και την δημιουργία ενός οπτικό-ακουστικού περιβάλλοντος που απευθύνεται άμεσα στις αισθήσεις.

Αντικείμενο μελέτης αποτελούν άνθρωποι σε κατάσταση κρίσης, μέσα σε διαφορετικές φοβίες καθώς και η παρουσίασή των φοβιών αυτών στο κοινό.

 Το σημαντικό δεν είναι τόσο το γεγονός αυτό καθεαυτό, δηλαδή το μέγεθος και η εκδήλωση της φοβίας, όσο η θεαματοποίηση της για το κοινό, δηλαδή το πώς τη χρησιμοποιούμε και για ποιο σκοπό. Διάθλαση της πραγματικότητας, διαστρέβλωση, αποπροσανατολισμός, χειραγώγηση.  

Μάλλον κοινή σε πολλούς ανθρώπους κατάσταση: είσαι και αισθάνεσαι μόνος μέσα σε μια πραγματικότητα εικονική. Ισχυρή.

Απαλείφονται τα όρια ανάμεσα στο εγώ και τον κόσμο, την παρουσία και την απουσία, το ψέμα και την αλήθεια, το φαίνεσθαι και το είναι, το εδώ και το αλλού, την ενεργητικότητα και την παθητικότητα, την παράσταση και την αναπαράσταση.

Ο αυτοματισμός, σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού βίου, μοιάζει να είναι προφανής όσο και αναπόφευκτος.

Το «Phobia: ένα θέαμα» δημιουργήθηκε σε διαφορετικούς χρόνους κατά τη διάρκεια της χρονιάς στην Αθήνα, τη Σαντορίνη, τη Μασσαλία και το Βερολίνο.