Η Κατερίνα Καραδήμα μιλά για την πρόκληση τού να σκηνοθετείς μια παράσταση για πολύ μικρά παιδιά
 

Οι ηθοποιοί της παράστασης χρησιμοποιούν μπαλόνια, ταλκ, χρυσόσκονη, κιμωλίες, ακόμα και αυτοσχέδιους καταρράκτες… Τι σημαίνει να σκηνοθετείς μια παράσταση για παιδιά από 3 ετών; Είναι δύσκολο είναι να κρατήσεις το ενδιαφέρον των τόσο μικρών παιδιών και να τα παρασύρεις στην ιστορία σου;

 

Κ.Κ: Πάντα είναι δύσκολο να κρατήσεις το ενδιαφέρον ενός παιδιού, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πολύ μικρές ηλικίες.

Γι' αυτό, το πρώτο εφόδιο είναι η ειλικρίνεια. Η γλώσσα επικοινωνίας πρέπει να έχει αλήθεια γιατί το παιδί είναι αυτό που αντιλαμβάνεται περισσότερο από τον καθένα το ψέμα. Δεν το ξεγελάς. Η αλήθεια στις σχέσεις των χαρακτήρων, η αλήθεια στον τρόπο που θα του απευθύνεις την ιστορία, χωρίς μπεμπεκίσματα και υπερβολικά περιτυλίγματα. Δεν είναι τυχαίο ότι το παιδί καταλαβαίνει απόλυτα όταν ο ενήλικας του μιλάει φυσιολογικά και αληθινά. Και το εκτιμάει.

Το δεύτερο εφόδιο είναι ο κώδικας του παιδιού. Το ίδιο το παιχνίδι. Το πώς μετουσιώνεις ένα αντικείμενο που ήδη υπάρχει στον χώρο σε κάτι άλλο και πώς το χρησιμοποιείς προκειμένου να δημιουργήσεις εικόνες και να προχωρήσει η ιστορία. Αυτό είναι κάτι που το παιδί ξέρει να κάνει καλά όταν παίζει. Οπότε, μιλώντας στη γλώσσα του, καταφέρνεις να το παρασύρεις σε έναν κόσμο παραμυθιού που στην ουσία είναι χειροποίητος. Το ίδιο το παιδί μπορεί να ζωντανέψει την ιστορία με τα ίδια του τα χέρια. Έχει μια δύναμη αυτό. Άλλωστε αποτελεί και βασική αρχή του θεάτρου. Μοιάζει με την συνάντηση δύο κόσμων: του παιδιού και του θεάτρου.

 

Πώς αλληλοεπιδρά ο σχολικός χώρος με τον χώρο δράσης των ηθοποιών, τι θα πει να στήνεις ένα σκηνικό σε μια τάξη από άποψη επιλογών;

 

Κ.Κ: Είναι σίγουρα μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη γιατί φεύγεις από τη συνθήκη του θεατρικού χώρου που έχει μια ασφάλεια για τον ηθοποιό από άποψη συγκέντρωσης και αισθητικής και μεταφέρεσαι σε χώρους που πρέπει να τους δώσεις εσύ μια θεατρικότητα μέσα από το σκηνικό, την ενέργεια των ηθοποιών και την ίδια την ιστορία.

Κάθε παράσταση είναι εντελώς διαφορετική γιατί αλλάζει ο χώρος, ο ήχος, το φως της τάξης, το πόσο κοντά βρίσκονται τα παιδιά στους ηθοποιούς. Το γεγονός ότι η παράσταση πάει στον οικείο χώρο των παιδιών είναι ένα ακόμα στοίχημα που έχεις να κερδίσεις. Νοιώθεις λίγο παραπάνω ξεγυμνωμένος.. Άρα δεν έχεις κανένα άλλο όπλο από την ίδια την αλήθεια της ιστορίας, των ηθοποιών και του παιχνιδιού. Σε κάνει πιο δυνατό να συγκεντρωθείς στην ουσία και στην καθαρότητα της γλώσσας και της επικοινωνίας… Είναι ένα καλό σχολείο τόσο για έναν σκηνοθέτη όσο και για έναν ηθοποιό. 

 

Ποιο όνειρο θα ζητούσες από τον Σούπερ Γκλαμ να σου πραγματοποιήσει;

 

Κ.Κ.: Αν δεν ήθελε ανταλλάγματα, θα του ζητούσα να μπορώ να κάνω για πάντα αυτό που αγαπάω... Αν κάνω πάντα πράγματα που μου αρέσουν και αγαπώ θα είναι σαν να πετάω συνέχεια!!! Αλλά χωρίς ανταλλάγματα, γιατί αλλιώς θα προσπαθήσω μόνη μου να τα καταφέρω...

Τελευταία ενημέρωση: 27/11/2017