Η Αγγλίδα Σάρα Κέιν (1971 – 1999) αποφοίτησε με διάκριση στις θεατρικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ και έπειτα ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στη θεατρική συγγραφή στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ. Το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από νωρίς, από την πρώτη της κιόλας απόπειρα συγγραφής του έργου Blasted, όσο ήταν ακόμη φοιτήτρια. Μαζί με τους Μαρκ Ρέιβενχιλ και Άντονι Νίλσον θεωρήθηκαν οι τρεις σπουδαιότεροι συγγραφείς του είδους in-yer-face theatre (θέατρο «μέσα στα μούτρα σου»), που μεσουράνησε στη βρετανική δραματουργία κατά τη δεκαετία του 1990 και που παρουσίαζε με επιθετικά ωμό, βίαιο και χωρίς κανένα φίλτρο την πραγματικότητα των χαρακτήρων του, σοκάροντας συχνά το κοινό. Ωστόσο, η Κέιν ξεχώρισε από τους ομότεχνούς της, καθώς δεν δίσταζε να αποτυπώσει τη δική της αλήθεια για τη ματαιότητα της ζωής χάρη σε μια ποιητική, σχεδόν λυρική γλώσσα που χρησιμοποιούσε. Μέρος της έμπνευσής της αποτέλεσε το εξπρεσιονιστικό θέατρο. Στα έργα της πραγματεύτηκε τον πόνο, τον ανεκπλήρωτο έρωτα και τη λατρευτική του πλευρά, την επιθυμία, τη λύτρωση, την απελπισία, το θάνατο. Ασχολήθηκε με την πάλη του ψυχισμού των χαρακτήρων και με το συναισθηματικό κενό που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος. Η Σάρα Κέιν πίστευε ότι για την ανικανότητα του ανθρώπου να επιβιώσει, ευθύνεται η σκληρή πραγματικότητα στην οποία είναι παγιδευμένος. Ούσα καταθλιπτική έμεινε κάποια διαστήματα σε νευρολογική κλινική. Το τελευταίο έργο της αφορούσε την αυτοκτονία και λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωσή του έδωσε η ίδια τέλος στη ζωή της σε ηλικία 28 ετών. Κληρονομιά της 5 έργα και μία ταινία μικρού μήκους.

 

Ενδεικτική εργογραφία:
Φαίδρας έρως, Καθαροί πια, Δίψα, 4.48 ψύχωση.

 

Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ' αρέσουν τα παπούτσια σου και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο και να σου τρίβω το σβέρκο σου και να σου φιλάω τα πόδια σου και να σου κρατάω το χέρι σου και να βγαίνουμε για φαγητό και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου και να γελάω με την παράνοια σου. (Δίψα)

 

Αν πέθαινες θα ήταν σαν να μου είχαν αφαιρέσει τα οστά. Κανείς δεν θα ήξερε γιατί, αλλά θα κατέρρεα. (Δίψα)

 

Ο θάνατος είναι ο εραστής μου και θέλει να μετακομίσει μέσα μου. (Δίψα)