Ο Σοφοκλής (497/6 π.Χ. – 406/5 π.Χ.) γεννήθηκε στον Κολωνό. Έφηβος ακόμη, τραγούδησε το νικηφόρο παιάνα για τη νίκη των Ελλήνων ενάντια στους Πέρσες στη Σαλαμίνα, επικεφαλής του χορού των αγοριών. Η αθηναϊκή παράδοση συνέδεσε έτσι τους τρεις τραγικούς με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας: ο Αισχύλος πολέμησε, ο Σοφοκλής συμμετείχε στον εορτασμό και ο Ευριπίδης λεγόταν ότι γεννήθηκε στη διάρκειά της. Χάρη στην αριστοκρατική και εύπορη καταγωγή του  έλαβε υψηλή μόρφωση. Κατά τη διάρκεια του σαμιακού πολέμου (511-439 π.Χ.) διετέλεσε στρατηγός, μαζί με τον Περικλή και τον Θουκυδίδη.

Στην πρώτη του συμμετοχή στους δραματικούς αγώνες κατέκτησε την πρώτη θέση, ενώ ο συναγωνιστής του Αισχύλος, τη δεύτερη. Οι τραγωδίες του χαρακτηρίζονται από ευέλικτες μορφές, μέσω των οποίων η ανθρώπινη μοίρα αποκτά σημαντικό ρόλο, είτε ως αυθαίρετο  προσωπικό πεπρωμένο, είτε ως συνέπεια της θείας δικαιοσύνης με σκοπό την αποκατάσταση της ηθικής τάξης μέσω της τιμωρίας των ανθρώπινων παραπτωμάτων. Ο Σοφοκλής εισήγαγε μια σειρά από καινοτομίες στην τραγωδία, οι οποίες έγιναν αποδεκτές και καθιερώθηκαν. Αύξησε τα μέλη του χορού από 12 σε 15, πρόσθεσε τον τρίτο υποκριτή και κατήργησε τη μονοθεματική τετραλογία παρουσιάζοντας έργα ανεξάρτητα μεταξύ τους. Εκτός από τραγωδίες και σατυρικά δράματα, έγραψε ελεγείες και παιάνες, καθώς και μία πραγματεία περί του Χορού σύμφωνα με το Βυζαντινό λεξικό Σούδα.

Ο Αριστοτέλης στηρίχθηκε κυρίως στο έργο του Σοφοκλή για την ανάλυση της τραγωδίας στην Ποιητική του.

Από τα 123 έργα του, σώζονται μόλις επτά.
 

Σωζόμενα έργα/ τραγωδίες: 
Αίας, Αντιγόνη, Τραχίνιαι, Οιδίπους τύραννος,  Ηλέκτρα, Φιλοκτήτης, Οιδίπους επί Κολωνώ. Αποσπασματικά σωζόμενο είναι το σατυρικό δράμα Ιχνευταί.

 

Ζω για ν’ αγαπώ και ν’ αγαπιέμαι κι όχι για να μισώ. (Αντιγόνη)
 

 

Προτιμάω
Κάνοντας το καλό ν’ αποτυχαίνω,
Παρά με το κακό να ‘χω τη νίκη. (Φιλοκτήτης)

 

Καμιά αξία δεν έχει ο άνθρωπος που ψεύτικες ελπίδες τον θερμαίνουν.
Ο ευγενής ή πρέπει να ζει καλά ή καλά να πεθαίνει.
Αυτά είναι όλα όσα είχα να πω. (Αίας)